Όταν δεν κατανοούμε τις πραγματικές αιτίες που μας προσκάλεσαν την ασθένεια, απλώς προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας, ότι συνέβη η ασθένεια τυχαία!
Ο Ιπποκράτης έλεγε ότι η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία…
Μεγάλη αλήθεια.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά πότε λέμε.
Πότε λέμε ότι κάποιος είναι ασθενής;
Αυτός που νοσεί ε; Και πώς ξεκινάει αυτό;
Οι περισσότερες ασθένειες προέρχονται από αρνητικά συναισθήματα όπως ο θυμός, ο φόβος, η λύπη, η ενοχή, ο εγωισμός, η ζήλια. Εσωτερική σύγκρουση δηλαδή…
Επίσης κάποιος μπορεί να προσβληθεί από την ίδια ασθένεια, που έπασχε κάποιος γονιός του, αφού υποσυνείδητα έχει προγραμματίσει τον εαυτό του ότι αυτό είναι το πεπρωμένο του. Κάποιος μπορεί να εκθέσει τον εαυτό του σε κάποια μεταδοτική ασθένεια, με την ίδια λογική, πιστεύοντας δηλαδή, ότι δεν πρόκειται να γλιτώσει από αυτό.
Ακόμα κάποιος μπορεί να ασθενήσει από κάτι το οποίο δεν μπορεί να
διαχειριστεί, όπως παράδειγμα να επιτρέψει στο σώμα του να πάρει την ξεκούραση που χρειάζεται, με αποτέλεσμα, η μόνη λύση να είναι να αρρωστήσει για να πάρει το χρόνο που πρέπει.
Η ασθένεια είναι ο τρόπος μας να ζητήσουμε αγάπη, φροντίδα, στοργή, προσοχή, ακόμα και ησυχία.
Αν ακόμα και σήμερα κάποιος πιστεύει πως ότι μας συμβαίνει είναι καθαρά
οργανικό και μόνο, μάλλον απλά αποκόπτει τον εαυτό του από τη νοητική και τη συναισθηματική του πλευρά.
Τι χρειάζεται λοιπόν;
Ολιστική προσέγγιση! Ο άνθρωπος, ένα πολύπλευρο και πολυποίκιλο ον, που αν θέλει πραγματικά να λύσει ότι του συμβαίνει πρέπει, να βάλει κάτω όλα τα κομμάτια του προσωπικού του παζλ, να τα ενώσει, να αναγνωρίσει τα τραύματα του και να ελευθερώσει ότι αρρωσταίνει την ψυχή του και κατ’ επέκταση το σώμα του.
Πώς γίνεται αυτό όμως;
Τι μας συμβαίνει αφού αρρωστήσουμε;
Είναι λύπη;
Αυτοτιμωρία;
Απελπισία;
Είναι άλλοθι για να ξεκουραστώ, ή τιμωρία για κάποιον που θέλω να φέρω απελπισμένα κοντά μου;
Ποιο όργανο μου έχει ασθενήσει και τι θέλει να μου πει;
Ποια παγιδευμένα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μου;
Κάθε σκέψη μας μεταφράζεται σε ηλεκτροχημικές μεταβολές στο σώμα μας. Βιο-χημεία δηλαδή. Κάθε χαρά μας σεροτονίνη, κάθε στεναχώρια μας κορτιζόλη. Βάλτε τώρα με το νου σας τι γίνεται μέσα μας. Οι ασθένειες εμφανίζονται όταν αγγίξουμε τα όρια των ψυχικών μας δυνατοτήτων. Τα συναισθήματα που κρατάμε, γίνονται ποτάμια ενέργειας, που σπάνε τα φράγματα που ονομάζονται «πρέπει». Η ενέργεια αυτή, μπλοκάρει τη ροή της κάπου στο σώμα μας, ή πέφτει σαν όλεθρος πάνω σε κάποιο όργανο
και προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές.
Άραγε έχιες σκεφτεί ποτέ τι έγιναν εκείνα τα δάκρυα που δεν άφησες να τρέξουν στα μάτια σου; Που πήγε εκείνη η κραυγή που ήθελες να αφήσεις να βγει από τα σωθικά σου; Που πήγε εκείνος ο φόβος που κόντεψες να κατουρήσεις πάνω σου, αλλά έκανες ότι είναι όλα καλά μη και νομίσουν ότι είναι αδυναμία;
Α-σθένεια λοιπόν!
Έλλειψη σθένους, δηλαδή έλλειψη ενέργειας.
Αυτό είναι! Κάτι έχει κόψει, μπλοκάρει, διαταράξει, τελοσπάντων τη ροή. Τη ροή που πρέπει να κυλάει σαν γοργό ποταμάκι μέσα μας. Την ενέργειά μας,
που πρέπει να καθαρίζει το σώμα μας και όχι να το αρρωσταίνει.
Σφίχτηκε το στομάχι μου…
Πήρε φωτιά το κεφάλι μου…
Δεν χορταίνω ανάσα…
Πάω να σκάσω…
Μου έπρηξε το συκώτι…
Μου έπεσε βαρύ…
Κατουρήθηκα από το φόβο μου…
Έβγαλα καντήλες…
Είναι μερικές από τις φράσεις που λέμε αυθόρμητα. Που περιγράφουν αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην ψυχή μας. Αυτά τα συναισθήματα του φόβου, κάνουν το σώμα μας να εκκρίνει αδρεναλίνη, κορτιζόλη, ινσουλίνη, και άλλες χημικές ουσίες, που απενεργοποιούν το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Αρα;
Μήπως ελευθερώνοντας το σώμα μας από τα αρνητικά συναισθήματα, κάνουμε λιγάκι τη ζωή μας καλύτερη;
Θα μου πείτε πως;
Αρχικά συγχωρώντας τον εαυτό μας. Επαναφέροντας την αρμονία στην ψυχή
μας αλλάζει όλη η ενέργειά μας. Κανείς μας δεν είναι τέλειος. Κανείς δεν τα έχει πράξη όλα τέλεια και αυτό είναι εντάξει! Εξάλλου ο καθένας μας, αν μπορούσε να είχε κάνει κάτι καλύτερο, θα το είχε κάνει!
Μετά, ας δώσουμε λιγάκι στον εαυτό μας και στους γύρω μας, από αυτό που λέμε, θετικά συναισθήματα. Είναι ωραίο να γεμίσει η ψυχή μας από
πίστη (ότι σημαίνει για τον καθένα), από αγάπη, από ελπίδα. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα, όταν είμαστε χαρούμενοι και πλήρεις, παράγει την ανοσοσφαιρίνη Α. Το ισχυρότερο όπλο για την άμυνα του οργανισμού.
Τέλος ας σκεφτούμε πως κάθε μέρα που φεύγει, είναι κάτι που δεν γυρίζει πίσω. Ας απολαύσουμε αυτό το θείο δώρο που μας έχει δοθεί και ας προσπαθήσουμε να πάψουμε να τρέχουμε σαν τα ποντίκια στη ρόδα.
Ηρεμία.
Ανάσα.
Να ακούω που και που τους ήχους της φύσης γιατί αυτή είναι η πραγματική
μου φύση.
Ανάσα!
Όλα θα πάνε καλά! Ας είναι και λίγο αργότερα…
Εύη Παπαγεωργίου